DE KUNST VAN HET VERRAAD

Kris Peeters in de rol van Richard III 

Elke gedachte, elke daad, elke mens valt te plaatsen binnen het geheel van het gedragspalet. Kris Peeters [CD&V] in dat van Verraad. 

De minister van Arbeid trekt niet naar de Antwerpse gemeenteraad. Alsof dat ooit Peeters’ bedoeling was. Zijn verhuis van Puurs naar Antwerpen was zelfs voor tamme dieren ongeloofwaardig. Honden blaffen als hij ze voorbijtrekt. Ze ruiken dat iemand nadert die onbetrouwbaar is. Dat feit bracht de prachtige, machtige en tegelijk poëtische proloog van Richard III, het titelpersonage van William Shakespeare’s toneelstuk, in herinnering. Een zondagmiddag bleek ideaal geschikt voor een omzetting naar de huidige tijd en de Belgische politiek, met Kris Peeters als verteller. De kunst van het verraad wordt er begrijpelijk door, voor jong en oud. 

guido lauwaert
gent, 2019-01-01 

Kris Peeters in zijn Antwerpse flat 

Kris Peeters:
Nu is de schijn Antwerpenaar te zijn voorbij.
Kan ik weer minister zijn,
in afwachting dat mijn partij
een mooie baan versiert voor mij,
in Europa’s politieke circustent. 

Maar ik…
hoewel niet vertrouwd met oprechtheid,
door de Roomse leer beroofd van de kunst
mijn taal zo te parfumeren
dat mij de volksgunst
in woord en daad toevalt…
verlaat de stad aan ’t Scheld zonder te verhuizen,
wars van het gevoel verraad te zien als kwaad. 

Politiek draagt sinds zijn ontstaan
de kunst in zich wat fout is
naar eigen baat toe te staan.
Desnoods zijn eigen schaduw te ontslaan.
Wie heersen wil moet zich béheersen,
gevoelloos en bijzonder koel. 

Europa’s hoogste bestuursorgaan,
dat is mijn droom, mijn doel.
De aanzet hiertoe is al gebeurd.
In stilte. Helaas niet stil genoeg
zodat al menig redacteur in zijn blad
de lezer met veel woordenschat
over mijn groots verlangen berichtte. 

Ik heb ontkend.
Helaas, blijkbaar mis ik het talent
een leugen als waarheid te serveren…
naar buiten toe. – Maar diep in mij,  
zie ik het slijmen en het verachten
als dwanggedachten; beide koester ik
als de schelp zijn oester. 

Vijf maanden ben ik nog minister;
meer dan waarschijnlijk tien maanden,
want eenmaal de kiezer koos
zal menig partij-magister
kiezen voor schaamteloos geredetwist.
De partijbelangen zullen
- zonder nevel of mist –
aan zijn wangen hangen. 

Ik zal met duivels plezier deelnemen
aan dit spel van nemen om te geven
en geven om te nemen.
Geen tijdverdrijf dat me zo bevalt. 

Ik ken de kunst van het verraad als geen ander.
Niet langer nog opteer ik de verdediging
van mijn politiek gedrag,
maar kies als Alexander voor de aanval.
Liever schurk dan Turk… kwal dan bal… 

De schijn oprecht te zijn houd ik niet langer op,
gedaan met ideologie, filosofie… stop!
Meer dan voorheen zal ik webben spinnen,
mijn vrienden haten, mijn vijanden beminnen.
Wat ik over hen weet dat ze verzwakt
inzetten, zodat zij niet door mij
maar door het journaille – altijd tuk op een schandaal, 
dat canaille - worden omgehakt.
Dit al en nog veel meer, keer op keer,
met een masker van onschuld en medeleven. 

De vaderlandse politiek wil ik kwijt.
Zo wreed wordt mijn strijd
dat men mij met een keizersnee
verhuist naar Europa’s hoogste pracht,
waar mij kroon en scepter wacht.
Dan kan ik – God zij geloofd! –
de huur van de flat in de Scheldestad
die mij haast politiek worgde,
en mij meer last dan lust bezorgde
opzeggen met opgeheven hoofd.
Adieu Anvers! Goodye! 

Verlangen… duik in mijn diepste kwade aard,
Mijn toekomst – en die van mij alleen –
is mij een verse valsheid waard.
Zo moet het en zo zál het zijn! 

Kris Peeters verlaat zijn Antwerpse flat