 |
| Matterhorn |
De voorstelling BERG
van het gezelschap Raumteid lijdt aan dezelfde ziekte waar Icarus last van had:
hybris.
Al gooi je er een batterij beroeps tegenaan: wie of wat
te hoog klimt, valt diep. Misschien is dat wel de oorzaak van de val. Te veel beroeps,
die allemaal hun inbreng willen hebben, het resultaat is een overdaad aan ideeën.
Op zich staan ze ergens voor en zijn ze best interessant, maar op een hoop
[berg] gegooid, levert het enkel verveling op.
INSPIRATIEBRON
De Toverberg van Thomas Mann is zowat de belangrijkste inspiratiebron voor BERG. Ter nadere verklaring is een citaat uit de roman geplukt en vooraan gezet in het programmablaadje: ‘De wereld zoekt de rust op en verdrijft hem dan door er zich met een lachwekkend verlangen op te storten.’ Precies dat wordt door de voorstelling bereikt. Helaas wordt dat verlangen voor het publiek niet lachwekkend. In plaats van een lach verwekt de productie een geeuw.
De Toverberg van Thomas Mann is zowat de belangrijkste inspiratiebron voor BERG. Ter nadere verklaring is een citaat uit de roman geplukt en vooraan gezet in het programmablaadje: ‘De wereld zoekt de rust op en verdrijft hem dan door er zich met een lachwekkend verlangen op te storten.’ Precies dat wordt door de voorstelling bereikt. Helaas wordt dat verlangen voor het publiek niet lachwekkend. In plaats van een lach verwekt de productie een geeuw.
DE ENIGE VERDIENSTE
Het verhaal van de roman valt best te volgen, althans, voor wie een basiskennis Herr Mann en zijn romans heeft: Hans Castorp gaat op bezoek bij zijn neef in het Zwitserse Davos. Het bezoek duurt echter niet drie weken, zoals gepland, maar zeven jaar. In die zeven jaar leert het hoofdpersonage de bewoners beter kennen, tot en met hun gewoontes en zoektocht naar de volmaakte rust.
Dat die niet bestaat is misschien wel de enige verdienste van de voorstelling. Moet het besef van het onbestaande echter zo gebracht worden dat dit al na vijf minuten duidelijk is? Dat mag, maar dan hoeft daar geen tachtig minuten aan toegevoegd te worden.
Het verhaal van de roman valt best te volgen, althans, voor wie een basiskennis Herr Mann en zijn romans heeft: Hans Castorp gaat op bezoek bij zijn neef in het Zwitserse Davos. Het bezoek duurt echter niet drie weken, zoals gepland, maar zeven jaar. In die zeven jaar leert het hoofdpersonage de bewoners beter kennen, tot en met hun gewoontes en zoektocht naar de volmaakte rust.
Dat die niet bestaat is misschien wel de enige verdienste van de voorstelling. Moet het besef van het onbestaande echter zo gebracht worden dat dit al na vijf minuten duidelijk is? Dat mag, maar dan hoeft daar geen tachtig minuten aan toegevoegd te worden.
VOORSPELBARE
TECHNISCHE GRAPJES
Flink wat muziek is uit het klassieke repertoire gevist, net als mist en een sneeuwtapijt. De technische grapjes zijn zo voorspelbaar dat de saaiheid wordt afgewerkt met een portie dufheid, zodat jeuk voor irritatie in het hoofd zorgt. Wagner en Schubert hebben mooi werk geleverd, maar de muzikale garnituur levert niets anders op dan dat zelfs de meest boeiende muziek slaperigheid verwekt.
Het decor stelt niet veel voor en wat er tijdens de voorstelling wordt aangesleept, levert geen greintje verbeelding op. Een doek met een digitale afdruk van de Matterhorn, dat grote stuk rotsblok nabij Davos, werkt ook al niet bevorderlijk voor een begin van verbeelding. Evenmin als een plaasteren en grijs beschilderde rotsformatie met bergbloemen, voorop een bosje plastic Edelweiss.
O, o … correctie! Eén grapje verwekte bij de première een vederlichte lach: de verschijning van een e-duc die vanop afstand bestuurd werd. Na twee rondjes hield die eend het helaas voor bekeken en gaf geen kik meer.
Flink wat muziek is uit het klassieke repertoire gevist, net als mist en een sneeuwtapijt. De technische grapjes zijn zo voorspelbaar dat de saaiheid wordt afgewerkt met een portie dufheid, zodat jeuk voor irritatie in het hoofd zorgt. Wagner en Schubert hebben mooi werk geleverd, maar de muzikale garnituur levert niets anders op dan dat zelfs de meest boeiende muziek slaperigheid verwekt.
Het decor stelt niet veel voor en wat er tijdens de voorstelling wordt aangesleept, levert geen greintje verbeelding op. Een doek met een digitale afdruk van de Matterhorn, dat grote stuk rotsblok nabij Davos, werkt ook al niet bevorderlijk voor een begin van verbeelding. Evenmin als een plaasteren en grijs beschilderde rotsformatie met bergbloemen, voorop een bosje plastic Edelweiss.
O, o … correctie! Eén grapje verwekte bij de première een vederlichte lach: de verschijning van een e-duc die vanop afstand bestuurd werd. Na twee rondjes hield die eend het helaas voor bekeken en gaf geen kik meer.
VERLIES VAN GRANDEUR
Zijn de spelers met de invulling van hun rol individueel en in groep het bekijken waard? Jammer genoeg niet. Fraaie mensen, daar niet van, maar wie niet kan acteren kan niet spelen. En daarom overstijgt Pascale Platel, om het beste voorbeeld te nemen, niet de kostumering en de maquillage. Deze heerlijke, stijlvolle dame moet je haar ding laten doen. Zichzelf laten blijven, ten voeten uit. Wring je haar in een rol verliest ze veel van haar grandeur.
De andere acteurs lopen er bij alsof hun kostuum anderhalf maatje te klein is. En de smalle schoenen niet bij hun brede voeten passen. Al kan het ook zijn, zoals ik tijdens de voorstelling bedacht, dat een inspiciënt een prop papier in de toppen van hun schoenen stopte en ze maar net de tijd hadden om één schoen van zijn last te verlossen.
Zijn de spelers met de invulling van hun rol individueel en in groep het bekijken waard? Jammer genoeg niet. Fraaie mensen, daar niet van, maar wie niet kan acteren kan niet spelen. En daarom overstijgt Pascale Platel, om het beste voorbeeld te nemen, niet de kostumering en de maquillage. Deze heerlijke, stijlvolle dame moet je haar ding laten doen. Zichzelf laten blijven, ten voeten uit. Wring je haar in een rol verliest ze veel van haar grandeur.
De andere acteurs lopen er bij alsof hun kostuum anderhalf maatje te klein is. En de smalle schoenen niet bij hun brede voeten passen. Al kan het ook zijn, zoals ik tijdens de voorstelling bedacht, dat een inspiciënt een prop papier in de toppen van hun schoenen stopte en ze maar net de tijd hadden om één schoen van zijn last te verlossen.
THEATER ALS KUUROORD
Thomas Mann wist de eenzaamheid te cultiveren. BERG van Raumteid slaagt daar in de verste verte niet in. Maar goed, voor wie het theater als een kuuroord ziet om de slapeloosheid te bestrijden, is deze voorstelling een aanrader. Goedkoper dan één portie Valium. En je moet geen uur op de werking ervan wachten.
BERG wil een hymne zijn aan de nacht, en de droom … jammer genoeg niks hymne, niks magnetisme, of misschien toch wel een bepaald element ervan: dat van de afstotende magneten. Wat niet ontbreekt is een corpulente berg zelfgenoegzaamheid.
Thomas Mann wist de eenzaamheid te cultiveren. BERG van Raumteid slaagt daar in de verste verte niet in. Maar goed, voor wie het theater als een kuuroord ziet om de slapeloosheid te bestrijden, is deze voorstelling een aanrader. Goedkoper dan één portie Valium. En je moet geen uur op de werking ervan wachten.
BERG wil een hymne zijn aan de nacht, en de droom … jammer genoeg niks hymne, niks magnetisme, of misschien toch wel een bepaald element ervan: dat van de afstotende magneten. Wat niet ontbreekt is een corpulente berg zelfgenoegzaamheid.
guido lauwaert
BERG
Productie Raumteid
coproductie Ludwigsburger Schlossfestspiele, NTGent en C-Takt
regie: Steven Prengels en Arno Synaeve
spel: Pascale Platel, Tom Goossens, Witse Lemmens, Gregory Van Seghbroeck
dramaturgie: Koen Haagdorens en Anna Luyten
Productie Raumteid
coproductie Ludwigsburger Schlossfestspiele, NTGent en C-Takt
regie: Steven Prengels en Arno Synaeve
spel: Pascale Platel, Tom Goossens, Witse Lemmens, Gregory Van Seghbroeck
dramaturgie: Koen Haagdorens en Anna Luyten
Info: www.ntgent.be &
 |
| De val van Icarus - Pieter Breugel de Oude [Icarus' benen te zien achtersteven van het schip - let op de boer > hij ploegde voort] |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten