THE BEST OF DELPHINE LECOMPTE

Delphine Lecompte - foto Koen Broos 

De dichter van het vrouwelijke geslacht, 

waarbij je twijfelt aan luciditeit of waanzin,  

is aan haar eerste bloemlezing toe, 

The best of Delphine Lecompte. 

Haar poëzie deint op dezelfde golven als de orakels van Delphi. Wat zij denkt is niet wat je meent en wat je meent is niet wat zij denkt. Beide visies verschillen even grondig van elkaar als dat wit van zwart verschilt. Het ongrijpbare van haar poëzie – elk gedicht is een raadsel in een doolhof – heeft al gezorgd voor één zekerheid: haar poëzie is geschreven voor het heden en de toekomst en die toestand levert haar eeuwige roem op. Geen bloemlezer die zonder een paar van haar gedichten kan, al is hij een telg van het geslacht Coburg. 

Mijn waardering voor haar leven en werk is zo groot dat ik mademoiselle niet zo lang geleden ten huwelijk heb gevraagd. Aanvankelijk was zij geneigd in te gaan op mijn verzoek. De fotograaf van de verlovingsfoto’s was al besteld. Op het laatste moment heeft zij de afspraak in de serres van het kasteel van Laken afgezegd. ‘Het spijt me, lieve Guido, maar mijn poëzie is mijn bruidegom.’
Wat wel doorging, is ons thee-uurtje met koningin Mathilde, maar daar zullen wij geen tweede maal uitgenodigd worden. Nadat mijn geliefde de koningin de vraag had gesteld ‘Hoe houdt gij dat vol met die stofvrije, kleurloze robot?’  verdween hare majesteit als de weerlicht, onderweg een kousenband verliezend. Op dat moment sprong vorst Filip te voorschijn, raapte de bilrekker op, keek mij streng aan en zei: ‘Honi soit qui mal y pense!’ waarna hij als een houten Jan Klaasen verdween, om even later, de kousenband tussen de tanden op een Vespa voorbij het raam te zoemen op een pruttelende Vespa, ooit eigendom van zijn moeder, al zingend Sinterklaas Kapoentje, leg wat in mijn schoentje. 

Tot zover dit waargebeurd edel intermezzo. Keren wij fluks terug naar de oorzaak van deze literaire schepping, de eerste bloemlezing van la duchesse Delphine, niet van het geslacht Boël maar van de stam Lecompte.
The best of… telt 110 gedichten, het betere van het beste uit de kerngezonde bundels die niet uit de onderbuik maar uit de bovenkamer van de dichter vielen.
Permitteer dat ik een zijsprong maak. Wees gerust, hij is van korte duur. Een vrouwelijke dichter ‘dichteres’ noemen vind ik niet kunnen. Het is een taalkundige misgreep. Je spreekt een vrouwelijke dokter of advocate toch ook niet aan met ‘dokteres’ of ‘meesteres’? Welnu dan.
Goed, het enige jammere van de bloemlezing is dat hij maar 110 gedichten telt. Die zero [nul] past niet. Het hadden er 111 moeten zijn. 111 is in tegenstelling tot 110 een verborgen verleider die niet bewust wordt opgemerkt door de consument. 101 is dan weer wel een verborgen verleider. De zero staat goed tussen de 1 en 1. Niet toevallig telt de hondenkennel van auteur Dodie Smith, 101 dalmatiërs. Wie denkt dat verborgen verleiders eigen zijn aan de voedselketen heeft het flink fout. Net zoals de lay-out een boek een extra luxe geeft, levert het juiste getal meer kopers op. 

Tot zover dit ijzersterk intermezzo vanonder mijn schedeldak, gemaakt van primair rotsgesteente. Keren wij voor de tweede maal fluks terug naar de eerste bloemlezing van mijn verloofde voor één dag.
Hij wordt de bevolking aangeboden met verschaald bier en muffe hapjes aanstaande woensdag, 21 november, om 20 uur en de daaropvolgende uren, als ik mij niet vergis, wat zelden tot nooit gebeurt. Iedereen is welkom in de Gentse Burgstraat, waar in nummer 59 de Bar Mirwaar huist. Na de voor de hand liggende plechtigheden zal waarzegster Delphine uit haar glazen bol, de bloemlezing, bedoel ik, voorlezen, waarna zij exemplaren zal signeren, terwijl Mauro Pawlowski haar minnestreel is en de oren zoet met zijn beste liedjes en gitaarspel. 

Slot! Tot slot nog dit. Delphine Lecompte begreep zeer goed [en nu schakelen we over naar het taaleigen van de mededelingen aan de bevolking van wijlen Gaston Eyskens] ‘… dat de verbreking van de verloving… ondergetekende… mogelijks tot de sprong… uit het raam van de bovenste etage… van de lelijkste KBC-toren van ons Belgenland… ter hoogte van Sint-Denijs-Westrem… langs de autostrade E40… zou voeren. Daarom heeft op uitdrukkelijke wens van de regering… voltijds huizend in het hoofd van mevrouw Lecompte… de hoogedele dichter ertoe gebracht, de afgewezene een gedicht te sturen… niet eerder gepubliceerd… op welk verzoek de aangesprokene… is ingegaan met … naar eigen zeggen … "zomaar een geniaal en smerig gedicht". Daaraan is het te danken… dat de lezer van dit prachtig artikel… onderaan toegevoegd…naast de 110 gebundelde gedichten… een extra gedicht heeft… want laat hij het door zijn machtig toestel printen… en voegt hij het toe aan de bundel… dan heeft hij geen 110 maar 111 gedichten.’
Tot tevredenheid van de opsteller en van al wie oog heeft voor 'verborgen verleiders'. 

guido lauwaert 

Stokstaartjes en bruidstaarten

Ik ben altijd alert, dit is wellicht mijn grootste kwaliteit

Er liggen vuile bloemen op mijn vensterbank

Een achterlijke bakkersknecht heeft ze daar gelegd

Vorig jaar had ik nog een intacte ziel, maar nu ben ik niet zeker

Ik koop dadels voor de bedeesde zeepzieder en lach naar een meeuw.

De bedeesde zeepzieder is niet thuis, ik eet de dadels op

Staand in een pyjamawinkel, behoorlijk ontredderd

Maar niet fotogeniek, de gepensioneerde stierenvechter zegt:

‘Je leven is voorbij, het was een gênant spektakel.’

We verlaten de pyjamawinkel en ondertekenen een petitie tegen mascara op woestijnratten.

In de woonkamer van de gepensioneerde stierenvechter staat een opgezette reiger

Met een dwaze blik, toen hij nog leefde had hij een intelligente blik

Ik duw de reiger omver en pijp de gepensioneerde stierenvechter

Die het zich laat welgevallen, hoe zou je zelf zijn?

Buiten schijnt de zon en veertien sponzenverkopers plegen zelfmoord in elf verschillende badsteden.

‘Ben je gelukkig?’ Vraagt de gepensioneerde stierenvechter na de blowjob

‘Natuurlijk niet!’ Antwoord ik geërgerd

Ik kwam nog nooit een mens tegen die gelukkig was

Nu regent het, maar de zon blijft schijnen

En dus krijgen we een regenboog, ik dans met de opgezette reiger, een wals.

‘Ben je gelukkig?’ Vraag ik kortademig aan de gepensioneerde stierenvechter

‘Het is onmogelijk; er gebeurde teveel in mijn leven, tragedies.’

‘Ja ja…’

We kijken naar een film over een sombere Finse arbeidster in een luciferfabriek

Ze vermoordt haar gewelddadige echtgenoot, het is duidelijk dat ze geen berouw heeft.

Ik denk aan stokstaartjes en bruidstaarten

Vreemd dat ik nooit alleen maar aan stokstaartjes kan denken

Of alleen maar aan bruidstaarten

De gepensioneerde stierenvechter heeft alweer een erectie

Hij kan zijn plan trekken, ik ben uitgeput. 

Delphine Lecompte