KERSTCONCERT

Logo Arte Musicale 

Naar jaarlijkse traditie gaf Arte Musicale uit Gent een concert op Tweede Kerstdag in de Sint-Pieterskerk. Het gebouw is prachtig, het concert was forte, ma non troppo.  

Op aanraden van vrienden en aangezien uw trouwe cultuurspion zin had de benen te strekken, trok hij erheen. Op het programma een mix die te vergelijken valt met een kerstmarkt. Voor elk wat wils als het maar baadt in een lucht van wierook en mirre. 

Arte Musica heeft vijf vingers aan de hand: een dameskoor, een jongerenkoor, een jeugdkoor, een kamerkoor en een jeugdorkest. Elk heeft zijn rol en krijgt zijn deel – zoals onze vriend Joost van den Vondel zei – en naar het einde toe gaan ze er met z’n allen samen een paar maal flink tegen aan, of zoals in het programmaboekje staat… TUTTI. 

Een goed gevulde kerk met duidelijk veel mensen met weinig concertervaring. Als je zo iets beweert en je wil in 2018 niet door een onbekende een verbaal pak slaag krijgen, moet je aantonen wat je tot zulke bewering brengt. Wel, vaders met peuters op de schoot en moeders met baby’s aan de borst, het wijst al in een bepaalde richting. Ter versterking van mijn vermoeden vroeg ik tussen twee muziekstukken door aan mijn buurvrouw waarom ze aanwezig was. Mijn kinderen zingen mee, antwoordde ze. Na afloop zag ik koorleden groot en klein zich op fiere opa’s en oma’s storten. De jongeren waren blij dat de ouderen er waren en de ouderen hielden niet op met hun kinderen te bejubelen. Geen kritische noot. 

Nochtans, er zijn er. Het dameskoor dat in het Magnificat van Kim André Arnesen een paar maal flink uitschoof, net als het jongerenkoor en het kamerkoor dat wel kan zingen, maar klemtonen verkeerd legt zodat akkoorden niet mooi afgerond worden. Terloops gezegd: Wat Arnesen aantoont is dat hij voor zijn Magnificat goed geluisterd heeft naar andere componisten als Ralph Vaugham Williams, Edward Elgar en Olivier Messiaen. Wat geen verwijt is, enkel de kanttekening dat zijn compositie van te veel walletjes eet.
Wat de kwaliteit van het concert verder ondermijnde was de mix. Een allegaartje zoals vroeger gepresenteerd werd in de colleges voorafgaand aan de prijsuitreiking. Ik dacht dat die rammelende rommel tot het verleden behoorde. Niet dus, er heeft zich enkel een verschuiving voorgedaan. 

Ik heb niets tegen het samenvoegen van diverse genres, maar asjeblieft, maak er geen gamellenkostje van. Een beetje zelfkritiek en een evenwichtige balans mag toch gevraagd worden van het bestuur. Met zulke smos bewijs je enkel een gebrek aan kritische zin en totaalbeeld. Na drie minuten in een saloon van de Far West te hebben vertoefd, plots te worden gekatapulteerd naar St-Paul’s Cathedral, ’t is wel een cultuurschok, mensen. En zulke schokken waren niet zeldzaam. 

Het moet echter gezegd dat het rommeltje – het gekartelde kantje en de mineurklanken – geheel te wijten is aan bestuur en artistieke staf, inclusief de dirigent. Steve De Veirman was zich van geen kwaad bewust. Dat gebeurt niet zelden met mensen die een paar maal per jaar plots de maat mogen slaan. Een salade van zenuwen, ijdelheid, faalangst, te veel kerstkalkoen, de verkeerde sokken en zweet in de bilspleet beschadigt het talent. De maat slaan is niet de lucht in stukken hakken of je handen bibberend ten hemel verheffen.
En o ja, nog een stoornis. Mannen die met een camera op de buik via de zijbeuken naar voor sluipen om een foto te maken. Soms afdrukken net boven je hoofd. Naast die bompa’s heb je ook nog medewerkers die ergens naartoe haasten, met een blik of ze net een geheime opdracht van een curiekardinaal gekregen hebben. 

Het enige wat mij niet voorbarig de kerk deed uitrennen, was de inzet van de kinderen en jongeren. Al zongen ze niet altijd zuiver, hun enthousiasme maakte veel goed. Ze waren oprecht en stortten zich with double cracks [W. Shakespeare, Macbeth, act one scene two] op hun opdracht. Hun gezang bracht verademing en verluchting. Juist wat dit concert nodig had. 

Tijdens het slotapplaus vroeg mijn buurvrouw, die mij notities had zien nemen of er misschien verwanten meezongen, een instrument bespeelden. Ik schudde het hoofd en zei op droeve toon dat mijn vrouw overleden was, mijn kinderen vermoord, mijn zusters op zoek waren naar missieposten en mijn broers huurmoordenaars zijn. Ze sloeg een kruis, keek mij aan alsof ik Donald Trump senior was en klonk zich vast aan haar andere buur.

Enfin, al met al niet ontevreden met de uitstap op Tweede Kerstdag. 

guido lauwaert
gent, 2017-12-26

KERSTCONCERT ARTE MUSICALE 
Magnificat
Gezien [en gehoord] dinsdag 26 december 2017
St-Pieterskerk, 15 u -