Gisteren, in een moment van onoplettendheid
is de kat, Louis
op het klavier van de laptop gesprongen, en
heeft een paar honderd e-mails gewist.
Alle begin is voor hem niet moeilijk.
Waarop ik hem bij het nekvel heb gegrepen
en naar de overbuur ben getrokken.
De man heeft twee alleseters, honden als kalveren zo
groot.
Maar tevens twee kinderen, acht en zes jaar oud.
Ze hebben zich tussen de hondenarena en mij gesteld.
Met hangende pootjes ben ik naar huis teruggekeerd,
de kat aan mijn zij bengelend.
Louis is voor veertien dagen verbannen naar het voorhuis.
Vanochtend krabde hij aan de deur.
Mijn hart begaf het, maar ik heb hem gewaarschuwd:
Geen tikwerk meer, tenzij hij de schade ongedaan maakt.
Waarop hij z’n kopje afwendde [man, niet zagen]
en naar zijn geliefde plekje trok.
Daar vleide hij zich neer, zocht naar de juiste houding.
Een kussen op een kussen.
Conclusie: een kat doet voor geen ander wat.
guido
Geen opmerkingen:
Een reactie posten