DE ONVERMOEIBARE WANDELAAR

Geniet vooreerst van de prachtprent die ZAK maakte naar aanleiding van de nakende 777^ste etappe van mijn zwerftocht… en lees dan verder. 

ZAK, in het Gentse bevolkingsregister ingeschreven op 4 mei 1948 als Jacques Moeraert, was aanvankelijk klerk op de financiële dienst van de VTB [Vlaamse Toeristen Bond], tot hij gek werd van cijfers en tabellen. Na zich ontdaan te hebben van het kasboek is zijn beroepsmatige tekencarrière begonnen bij De Zwijger zaliger. Het satirische weekblad heeft de droom van wijlen stichter en hoofdredacteur Johan Anthierens nooit helemaal waar gemaakt, maar nogal wat rakkers zijn er hun carrière als schrijver, journalist en tekenaar begonnen. 

De bekendste zijn Kamagurka, Quirit, Tom Lanoye, Herman Brusselmans en dus ZAK, al had de laatstgenoemde al enige stappen gezet bij het weekblad Knack, waar de broer van Johan, Karel Anthierens, chef-redacteur was. Toen de organisatie van De Zwijger een puinhoop bleek, is Karel halsoverkop van Knack naar De Zwijger overgestapt en heeft wat vrienden, waaronder ZAK, meegenomen. 

Sinds jaar en dag is ZAK de huistekenaar van De Morgen, de beste krant van de wereld want in vijf minuten ben je er doorheen. De om zijn satirische stijl bekend staande tekenaar levert ook origineel werk voor de Volkskrant, De Tijd en de Groene Amsterdammer. 

De satire van ZAK dankt zijn ontstaan aan een geslaagde combinatie van een kurkdroge lijn en een puntige pen in de tekstballon. Beide samen leveren verrassing en verbazing [zout en peper] op, geboren vanuit een relativering. Het opgeblazen gedoe van een opvallend feit doorprikt hij, tot het leeggelopen zijn ware aard toont. Ik heb altijd gevonden dat ZAK een tekenende historicus is. Zijn taaleigen kan je vergelijken met de schrijfstijl van Laurence Sterne, zijn [hand]tekening met dat van graveur en illustrator Gustave Doré, weliswaar met de haren kortgeknipt. 

ZAK, aanspreektitel Jacques, leeft een teruggetrokken bestaan. Hij is geen reiziger in de letterlijke zin van het woord. Hij bekijkt in zijn hoofdkwartier met een brede blik de wereld zoals die zich aandient vanuit de vele mediakanalen. Als ik hem in Gent passeer doet hij me denken aan Guust Flater, door eenzelfde sloffende stap. 

Goed. De tekening bovenaan als illustratie van een zoveelste verhuis.
Ik ga kleiner wonen. Wat niet meer dan logisch is. Mijn eerste verblijf was een couveuse, mijn laatste zal een kist zijn. Een mens moet zich daarop voorbereiden, naar toe leven. Zich ontdoen van al wat beschouwd kan worden als materiële en geestelijke ballast. In zekere mate blijk ik een soortgelijk parcours te volgen als die van de ons allen geliefde journalist en auteur Joseph Roth [maar dan zonder diens drankprobleem]. 

Eer de kale kist echter bovengehaald wordt, hoop ik in de volgende  [voorlaatste] rit het tweede deel van mijn memoires te voltooien. En tussendoor en nadien nog wat nieuwe projecten te realiseren. Onder andere de permanente openbare tentoonstelling van kunstwerken van bevriende artiesten en de uitgave van een dichtbundel. Het volgende verblijf moet een kleine artistieke tempel worden en een literair salon. 

Het nieuwe adres kan opgevraagd worden door een simpele meel te sturen naar de u bekende meelbak. Een bevooroordeelde commissie bestaande uit het bestuur van de VBVGL zal beslissen wie recht heeft op de locatiegegevens. Je kan nooit voorzichtig genoeg zijn. De vijand loert nu eens vanuit de hemel en dan weer vanuit de hel. De voorzitter heeft om die reden vetorecht. 

Mooie lentedagen gewenst en hoop u snel te mogen verwelkomen in het verse nest. 

Tot slot wil ik nog iedereen bedanken die mij bijgestaan heeft bij mijn zoektocht naar een nieuw palazzo en zal helpen met het schikken en ordenen van mijn inboedel. 

guido lauwaert