De gastvoorstelling Say sorry van het NTGent is een boeiende
voorstelling. Met slechts één puist.
De Vlaamse theaterwereld is momenteel in de ban van
excuusvoorstellingen. De toeschouwers worden verzocht, met zachte dwang, zich
te excuseren voor de rassen- en vreemdelingenhaat, de toestand van het klimaat,
het politieke verleden van het land et cetera. Terwijl het net de
theaterbezoekers zijn die zich al ten volle bewust zijn van de wantoestanden en
er daadwerkelijk wat aan doen. Aan hen vragen zich publiekelijk op de borst te
kloppen, is even ridicuul als aan een hond vragen of hij een hond is.
De passie voor theater wordt op een nog andere manier
beschadigd. Het is de laatste jaren de gewoonte geworden wat teksten bij elkaar
te rapen en daar een voorstelling rond te brouwen. Een brief uit de
nalatenschap van oma, een artikel gevonden in een boek op de rommelmarkt, een
foto van de koning met een dictator, en meer van dat. Het repetitieproces wordt
voor de helft gevuld met puzzelen. Een verhaallijn is in geen velden of wegen
te bekennen, tenzij men het ontbreken van een verhaallijn ziet als hét verhaal.
Het publiek opzadelen met de schavuitenstreken van machthebbers en wetenschappers, tot daar aan toe. Het medeverantwoordelijkheid opdringen, kijk, dat is een brug te ver, een sprong te veel. Dat het productiehuis een wandaad aankaart, bravo, maar laat het publiek zelf beslissen hoe te reageren. Het verwerkingsproces activeren is meer dan voldoende. Een theater is geen school. Althans, niet eentje met de uitstraling van een pedantenclub.
Dit soort van voorstellingen dus verwekt bij uw
theaterspion jeuk aan het lichaam en deuk in het hoofd. Uitzonderlijk is er
eens eentje die deze lasten niet veroorzaakt. Dat is het geval met AMNE[I]S[T]IA: SAY SORRY. Regisseur Chokri Ben Chikha werd verzocht door
het Institut del Teatre van Barcelona om een voorstelling te maken met een
groep jonge afgestudeerden. Na tientallen discussies kwam men tot een idee. Na
flink schudden met de bestanddelen had men een concept. Het valt het
best te vergelijken met een groentesoep. De ingrediënten verschillen
inhoudelijk grondig van elkaar en hebben toch wat gemeen; een oordeel met een
luchtje aan.
Om precies te zijn: waarom wordt de ene veroordeeld en de
andere opgehemeld, terwijl ze beiden wreedheden tegen de mensheid begingen? Om
het merg uit het gebeente te halen: Léon Degrelle, de leider van het Waals
Legioen tijdens de nazitijd, werd na WOII niet vervolgd. De Belgische regering
was maar al te blij dat generalisimo Franco hem asiel en luxe bezorgde, terwijl
terugkerende Islamstrijders wel vervolgd worden. En wat te denken van de Congopolitiek van het Belgische hof? Is het verwijderen van standbeelden
van Leopold II voldoende om zijn familie in Laken te laten wonen tot in lengte
van dagen, en Filip geen huur ervoor te laten ophoesten? Ja, zelfs nog geld toe
te stoppen!
De voorstelling AMNE[I]S[T]IA: SAY SORRY rakelt dit en nog veel meer op. Een beetje teveel van het
goede, pardon het slechte, zou je denken. Het gekke is, de groentesoep smaakt
verrassend heerlijk. Dankzij een lekker tempo, het spelplezier, de sobere maar
kleurrijke scenografie en de wilde choreografie van Laura Neyskens. Wat een heerlijke danspartijen! Er zit een georchestreerde
anarchie in de voorstelling, typisch aan de producties van wijlen de Internationale
Nieuwe Scène en die van François
Beukelaers in Studio Herman Teirlinck. Ik denk hier in het bijzonder aan De vogels van Aristofanes in een
vertaling en bewerking van Johan Boonen.
AMNE[I]S[T]IA: SAY
SORRY is in zijn totaliteit een moderne operette. Het enige wat stoorde was
– zoals eerder aangegeven – het betrekken van de toeschouwers. Ze met z’n allen
‘Sorry!’ te laten roepen en ze vragen om dan en zo te applaudisseren, excuseer,
maar daar doe ik niet aan mee. Het is de dictatuur van de manipulatie.
Maar… op die puist na, wat een mooie voorstelling. Met
veel waarheid en jeugdig enthousiasme. Duidelijk valt op dat jongeren ook via
het theater hun punt willen maken. Jammer dat deze productie maar eenmaal in Gent
kampeerde.
guido lauwaert
AMNE[I]S[T]IA: SAY SORRY
regie Chokri Ben Chikha
choreografie Laura Neyskens
productie Institut del Teatre Barcelona
partners NTGent & Theater Rotterdam
regie Chokri Ben Chikha
choreografie Laura Neyskens
productie Institut del Teatre Barcelona
partners NTGent & Theater Rotterdam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten