Is de nieuwste
Vlaamse film CARGO de moeite waard om
er geld aan uit te geven? Wat het antwoord ook is, men heeft er geen spijt van.
De makkelijkste rol is weggelegd voor bluesgitarist
Roland van Campenhout. Hij speelt Leon, de vader, pepé die 3/5 van de film in
een coma ligt, het voorafgaande 1/5 geen woord zegt en het laatste 1/5 dood is.
Is Roland, zoals hij het liefst genoemd wordt, te koppig zijn mond open te doen? Neen. Hij is de eigenaar van een vissersschip en vader van Jean, Francis en William. Bonken van kerels die ook al weinig van zeg zijn. Mond op slot en de manier van kijken is typisch West-Vlaams én voor wie houdt van de zee, bij eb of vloed. Ja, zelfs bij springvloed. Tel daarbij vissersvolk, ja, dan heb je weinig woorden nodig. Hoe verder de zee op om den brode, hoe minder klap. De kunst is dan wel, met meer expressie dan dialoog, wil je een film maken die boeit, dan moet je met een sterk verhaal voor de dag te komen.
Is Roland, zoals hij het liefst genoemd wordt, te koppig zijn mond open te doen? Neen. Hij is de eigenaar van een vissersschip en vader van Jean, Francis en William. Bonken van kerels die ook al weinig van zeg zijn. Mond op slot en de manier van kijken is typisch West-Vlaams én voor wie houdt van de zee, bij eb of vloed. Ja, zelfs bij springvloed. Tel daarbij vissersvolk, ja, dan heb je weinig woorden nodig. Hoe verder de zee op om den brode, hoe minder klap. De kunst is dan wel, met meer expressie dan dialoog, wil je een film maken die boeit, dan moet je met een sterk verhaal voor de dag te komen.
De ramp als sleepnet
De haven van
Oostende, de Noordzee en een woonhuis, dat zijn de drie belangrijkste locaties.
Binnen die driehoek speelt zich het drama af van een vissersfamilie, generatie
op generatie. Het gaat echter slecht met de visvangst. Weinig vangst, minder
opbrengst en als de vader / pepé bij een woeste zee verdwijnt, is de ramp
compleet. De schipper wordt weliswaar opgevist maar met een zware beschadiging
van de essentiële delen. Hij ligt in de woonkamer in een ziekenhuisbed en
blijft enkel in leven dankzij baxters en een zuurstofpomp. De oudste zoon wil
de zaak verder zetten. De bank schuift geen cent, want de zaak blijkt
donkerrood te staan. Conclusie: is vader / pepé overboord gevallen of
gesprongen? Gevolg: schuit verkopen, verhuren, in de fik steken…? Of ermee de
illegaliteit ingaan?
Het kind als truc
Een belangrijke rol
is weggelegd voor de achtjarige kleinzoon van de schipper. De jongen speelt
zeer goed, maar bovendien is het inbreng van het kind een truc. Hij moet
voorgelicht worden. Hoe het bedrijf er voor staat, de verhouding in de familie
en in het bijzonder tussen de broers is. Met weinig woorden maar voldoende om
hem – en de kijker, want dat is de truc – het verhaal van wat was, is en komen
zal in te lepelen. Wat vaag is, wordt dus op het juiste moment weggeveegd, en
dat siert de scenarist en de regisseur.
Streektaal van ’t
zeetje
Een extra dimensie
van de tragedie levert de rol van de eigenaar van meerdere vissersschepen. Hij
was dan wel bevriend met de schipper en heeft het beste voor met de zonen, toch
aast hij op het schip. Om te verkopen, er een aardig centje mee te verdienen. Josse
de Pauw speelt de grootreder. Hij doet dat prachtig maar zijn West-Vlaams loopt
op krukken. Waarom – als dan toch [terecht] de streektaal van ’t zeetje boven
de algemene spreektaal verkozen wordt, hem dan niet in zijn eigen dialect, het
Brussels, te laten spreken? Dat Oostends met een Brussels accent trekt het
dramatische scheef.
Andere handicaps zijn een overaanbod van symbolen, te dik aangezette stiltes, te weinig verrassende elementen en te statisch. En te veel meeuwen, althans, ze komen wat al te vaak in beeld.
Andere handicaps zijn een overaanbod van symbolen, te dik aangezette stiltes, te weinig verrassende elementen en te statisch. En te veel meeuwen, althans, ze komen wat al te vaak in beeld.
Klassiek camerawerk als
eis
Bij mijn weten bestaan er slechts twee films zonder vrouw. Namelijk de mooiste speelfilm ooit gemaakt en al duurt hij meer dan drie uur, hij verveelt geen minuut: Lawrence of Arabia en… Cargo. Ook hij weet – op een paar foutjes na, die bij de montage niet konden worden weggewerkt – de aandacht van de kijker vast te houden. Het camerawerk is klassiek en dat eist deze film. Frivoliteiten, zoals gezochte camerastandpunten, zouden enkel schade toebrengen aan het dramatisch verloop.
Bij mijn weten bestaan er slechts twee films zonder vrouw. Namelijk de mooiste speelfilm ooit gemaakt en al duurt hij meer dan drie uur, hij verveelt geen minuut: Lawrence of Arabia en… Cargo. Ook hij weet – op een paar foutjes na, die bij de montage niet konden worden weggewerkt – de aandacht van de kijker vast te houden. Het camerawerk is klassiek en dat eist deze film. Frivoliteiten, zoals gezochte camerastandpunten, zouden enkel schade toebrengen aan het dramatisch verloop.
Mag gezien
Beren, Palmen en Oscars zal Cargo niet veroveren. Hij mag echter gezien worden en op reis gaan naar het buitenland. De beste Vlaamse speelfilm van 2017. Met sterke acteursprestaties en een regisseur die zich bevrijd heeft van de laatste resten slijm en crème van de filmschool.
Beren, Palmen en Oscars zal Cargo niet veroveren. Hij mag echter gezien worden en op reis gaan naar het buitenland. De beste Vlaamse speelfilm van 2017. Met sterke acteursprestaties en een regisseur die zich bevrijd heeft van de laatste resten slijm en crème van de filmschool.
guido lauwaert
CARGO ***
Speelfilm – Drama
Regisseur: Gilles Coulier
Cast: o.m. Sam Louwyck, Wim Willaert, Sebastien Dewaele.
Duur: 1.30 u
Speelfilm – Drama
Regisseur: Gilles Coulier
Cast: o.m. Sam Louwyck, Wim Willaert, Sebastien Dewaele.
Duur: 1.30 u
Geen opmerkingen:
Een reactie posten