KOOR

Peter Verhelst 

Het is niet omdat je kan dichten dat je kan voordragen. Peter Verhelst bewijst het ten volle. 

Promotekst NTGent: ‘Begin 2017 maakte Peter Verhelst een keuze uit 30 jaar poëzie, een nieuwe bundel Koor [uitg. De Bezige Bij], vol herschikte en aangepaste gedichten. In november 2017 brengt hij in NTGent een keuze uit Koor, met [opnieuw] aangepaste versies van die gedichten. Kreng [Pepijn Caudron] maakt met geluiden, stilte en muziek een raamvertelling.’ 

Een uur naar de voordracht van een dichter luisteren kan verrijkend zijn voor lichaam en geest. De poëet die kan voordragen brengt rust en lust, die het niet kan slaap en jeuk.

Peter Verhelst mag dan een begenadigd dichter zijn – is dat werkelijk, geen twijfel aan – als performer is hij een ramp. Hij heeft geen kaas gegeten, niet eens een Petit Suisse, van voordracht. Wat het allemaal nog erger maakt is dat zijn dictie lamentabel is. Zijn stem heeft een nasale toon, hij praat binnensmonds, de eindklanken slikt hij in, zijn blik is leeg en de rest van zijn gelaat lijkt wel van pvc.
Het kan enkel door pronkzucht zijn dat je dit wil doen, de vloer op gaan. Waarom niet een acteur van het gezelschap gevraagd om de hele zwik voor te lezen? Er zijn er niet veel meer, wel een paar die het best kunnen. 

Elke mens, ongevaarlijk voor de gemeenschap, is ijdel. Enkel gekken zijn dat niet. Het is een van de redenen waarom ze opgesloten worden. Nu is een zekere mate van ijdelheid noodzakelijk om te bereiken wat je wil. Het is geen ziekte, zoals Prediker ons wil laten geloven. Kunstenaars moeten het ruim voorhanden hebben, willen ze de eigen stolp en wolk ontstijgen. Dichters het meest van al, want die kunst valt even moeilijk te verkopen als diepvriezers aan Eskimo’s.
Voorzichtigheid is echter geboden. Wie pronkt met zijn ijdelheid maakt een karikatuur van zichzelf en zijn kunstje. Onderkoelde ijdelheid is echter al even gevaarlijk, en dat is wat Peter Verhelst heeft. Het maakt dat zijn voordracht wel raakt maar niet door de poriën dringt. Wat een acteur, een causeur net moet kunnen, wil hij succes boeken. 

Rondkijkend tijdens de voordracht van Peter Verhelst, zag uw theaterspion dat de helft van de toeschouwers uit leden van het gezelschap bestond en het overige part uit fans van zíjn eerste tot hún laatste uur. Maar zelfs zij allen hadden moeite om de oogluiken hoog te houden. Ze moesten de riemen ervan stevig vasthouden.
Stel. Stel dat… Peter Verhelst geen personeelslid van het NTGent was, niet tot de staf behoorde, zou deze productie op de affiche zijn genomen? Het had de eerste meeting niet overleefd. Wat meer is, door het verloren jaar van het NTGent wegens verbouwing van de schouwburg, van het gezelschap, de paleisrevoluties en een gebrek aan verbeelding heeft KOOR de affiche gehaald. 

Wat deze voorstelling helemaal naar de verdommenis helpt, is een mistbank die de toeschouwer op de adem slaat, de ogen en de geur beschadigt en voor haaruitval zorgt. De live uitgevoerde muziek leek het meest op een uur durende soundcheck. Wie zulke zenuwvretende geluidstoot bij de voordracht neemt, weet dat hij tekort schiet om een uur lang zijn eigen poëzie voor te dragen. 

Op de eerste binnenbladzijde van het programmablad staat: ‘Het is niet toegelaten audiovisuele opnames te maken.’ Nu, ik denk niet dat iemand daar zin in had. Trouwens, door die mistbank van een uur was het nemen van een foto onmogelijk.
Koor. Bangelijk slecht. Te mijden. Luister niet naar Peter Verhelst, lees hem. 

guido lauwaert 

KOOR –
Peter Verhelst – tekst, regie & spel [?]
Productie: NTGent
Gezien woensdag 22 november 2017 in NTGent Arca
www.ntgent.be