VENUS’ VONKEN

Bij PoëzieCentrum verscheen zonet een nieuwe dichtbundel van Inge Braeckman [Gent, 1974]. Met plezier schenken wij daar aandacht aan. Of die aandacht ook allen bij de uitgave van de nieuwe bundel betrokken zal bevallen, is twijfelachtig. 

Wat leert ons haar pagina ten huize tante Wiki? Ga zelf eens kijken. Dan zal u onder meer weten dat Inge Braeckman met haar poëzie een vaste plek heeft verworven in de stal van het PoëzieCentrum. Is dat terecht? Zeer zeker. Haar gedichten hebben een eigen couleur, weliswaar gevoed door de Oude Grieken en het vrije vers dat na de Tweede Wereldoorlog opgang maakte. Het valt sterker op in de nieuwe bundel dan in de oudere. Een vonk van Ovidius en Fritzi Harmsen van Beek is te merken. Ze stopt dit ook niet weg, zeker niet waar het de Romeinse dichter betreft. Je kan niet naast die kerel kijken. De bundel opent met een quote van de klassieke minnedichter par excellence: ‘Nu toont het een naakte Venus die haar natte lokken droogt.’ 

Kennen wij een andere dan een naakte Venus? De poëzie van Ovidius laat veronderstellen van niet. Valt eenzelfde magie op te maken uit de gedichten van Inge Braeckman? Heel wat minder. Inge Braeckman kan elegant schrijven, maar ze hult haar gevoelens in een zomerse toga waardoor de erotiek er bekaaid afkomt. Haar gedichten gaan onder noch overstijgen de suggestie. Je wordt er niet warm van onder de gordel, nauwelijks in de linkerhelft van de borstkast.
Haar gedichten zijn een fraai woordspel, maar de vonken verwekken geen vuur. In die zin ben ik ietwat teleurgesteld, want ik mag haar graag en apprecieer haar gedichten. 

Of is de oorzaak van mijn zwak enthousiasme elders te vinden? Kan best. Ten dele, zeker. De vormgeving van de bundel is verrrrrschrrrrrrrrrrrikkkkkkelijk! Kijk, een vormgever mag best laten zien dat hij niet kleurenblind is, maar een knalgele bundel, zowel wat de kaft als het binnenwerk betreft, toont aan dat hij dat wel degelijk is. Kahil Janssens, want hij is de boosdoener, wilde opvallen. Nou, dat doet hij met dit werkstuk, helaas niet ten goede. Naast de kleur is er ook de idiote bladspiegel. Wetten worden gemaakt om overtreden te worden, wat geen bezwaar is, zolang de grondwet niet wordt beschadigd. Wordt die niet gerespecteerd is elk ontwerp bijeengezocht, met als gevolg een peuterig resultaat. Helemaal te gek, is het gebruik van de humanistische cursief voor de naam van de auteur, de paginering en de cycli. Ze domineren de pagina. In combinatie met de schreefletter van de gedichten geeft dit kortsluiting. En dat voor een uitgeverij die ooit een catalogus uitgaf met jonge en oude prachtontwerpen van dichtbundels, met als titel ‘Vaarwel, wat lelijk is’ [POEZIECENTRUM, 2005]. 

Maar goed. Kijken we naast de vormgeving blijft de nieuwste worp van Inge Braeckman inhoudelijk zwak. Wat bijzonder jammer is. Ze kan het. Zoals blijkt uit het gedicht volgend op het artikel en overgenomen werd uit Venus vonken. Het treft puntgaaf het talent en de aftakeling van de beeldend kunstenaar aan wie het is opgedragen.

Uit nieuwsgierigheid zou ik nog vijftig jaar willen leven om na te gaan wat ze, ouder geworden, in een bloemlezing uit eigen werk uit deze bundel heeft overgenomen.
Afijn, ik hoop dat ik de bal missla, want ik gun Inge Braeckman met haar poëzie de poëtische vlucht van de Condor. 

guido lauwaert 

VENUS’ VONKEN – Inge Braeckman -
POEZIECENTRUM – 2018
ISBN – 978 90 5655 327 2
20 euro – 46 pagina's 

                        Voor Karel Dierckx 

Kwetsbaar gekrast in lijnen op papier en doek
wordt het stilleven een aquatint, schildert
de werkelijkheid zich dicht. Terwijl je tast 

brokkelt de textuur van je geheugen af, maar
blijft een partituur en kompas. Voor hen die je
bezoeken. Met toets en taal maak je zichtbaar wat 

onzichtbaar is. Een proces van een lange, enige
adem. Marakech Night en Omsloten situatie.
Het model gaat in het landschap op. Even pasteus. 

Als een cascade. Een brief. Een bootje in een fles.
Je hoort de zee, herhaalt de zomer zonder omhaal. 

                            Inge Braeckman